Çështja e Vrasjes
Çështa e vrasjes është shumë sensitive. Për praktikuesit, ne kemi vënë kërkesën e rreptë që ata nuk duhet të vrasin jetë. Qoftë Shkolla e Buddhës, Shkolla Tao, apo Shkolla Qimen, pamvarësisht se cila shkollë apo praktikë është, nëqoftëse janë praktika kultivuese të vërteta, do e konsiderojë këtë çështje shumë absolute dhe e ndalojë vrasjen—kjo është e sigurtë. Meqë pasojat e vrasjes së një jete janë kaq serioze, ne duhet ta sqarojmë atë në detaj. Në Buddhizmin origjinal, vrasja kryesisht i referohej marrjes së një jete njeriu, e cila konsiderohej vepra më serioze. Më pas, vrasja e kafshëve të mëdha, kafshëve të mëdha shtëpiake, apo kafshëve relativisht të mëdha konsideroheshin të gjitha si tepër serioze. Pse është konsideruar kaq serioze çështja e vrasjes në komunitetin e kuitivuesve? Në të kaluarën, Buddhizmi thoshte se jetët që nuk duhet të vdisnin po të vriteshin do të ktheheshin në shpirtra të vetmuar dhe fantazma pa shtëpi. Më parë, kryheshin rite për të çliruar shpirtrat e këtyre njerëzve nga vuajtjet. Pa këto shërbesa, këta shpirtra do të vuanin nga urija dhe etja, duke jetuar në një gjendje tepër të ashpër. Këtë thoshte Buddhizmi në të kaluarën.
Ne besojmë se kur dikush i bën keq dikujt tjetër, ai duhet të japë plot virtyt si kompensim. Këtu ne i referohemi zakonisht asaj kur dikush ka marrë gjërat që i takojnë njerëzve të tjerë etj. Ndërsa nëqoftëse një jetë merret papritur, qoftë kafshë apo krijesë tjetër, kjo do të krijojë plot karmë. Në të kaluarën, vrasja i referohej kryesisht marrjes së një jete njeriu që do të shkaktonte një sasi karme të madhe. Megjithatë vrasja e jetëve të tjera nuk është mëkat më i vogël, sepse ajo gjithashtu shkakton plot karmë. Veçanërisht për një praktikues, gjatë praktikës kultivuese juve ju jepen disa vështirësi në çdo nivel të ndryshëm. Ato shkaktohen të gjitha nga karma juaj dhe janë vështirësitë tuaja, të cilat vendosen në nivele të ndryshme në mënyrë që ju të përmirësoni veten. Po e përmirësuat karakterin tuaj, ju do të mundni t’i mposhtni ato. Por nëqoftëse ju papritmas merrni kaq shumë karma nga vrasja, si mundet t’i mposhtni ju ato? Me nivelin tuaj të karakterit ju nuk do mundni t’ja arrini aspak. Kjo mund ta bëjë të pamundur që ju të praktikoni kultivim.
Ne kemi parë që kur një njeri lind, lindin shumë prej tij njëkohësisht brenda një pjese të caktuar të hapësirës kozmike. Ata ngjajnë me njeri tjetrin, kanë të njejtin emër dhe bëjnë gjëra të ngjashme. Prandaj, edhe ata mund të quhen pjesë të qënies së tij të plotë. Kjo ka lidhje me çështjen që vijon: në rast se njeri prej tyre (kjo është e njejtë dhe për rastin e jetës së kafshëve të mëdha) vdes papritur ndërsa të tjerët në dimensione të ndryshme kanë akoma kohë për të përfunduar udhëtimin e tyre të jetës të paracaktuar nga fati dhe akoma kanë shumë vite për të jetuar, personi i vdekur do të jetë i pashtëpi dhe do të sorrollatet në hapësirën e universit. Thuhej në të kaluarën se shpirtrat e vetmuar dhe fantazmat pa strehë vuajnë nga urija, etja dhe vuajtje të tjera. Kjo mbase është e vërtetë. Por ne me të vërtetë kemi konstatuar gjendjen e tmerrshme në të cilën vuan një person ngaqë ai duhet të presë për fatin e tij përfundimtar ku çdonjeri prej tij në çdo dimension përfundon jetën e vet. Sa më gjatë të shkojë, aq më shumë vuan ai. Sa më shumë vuan ai, aq më shumë karmë e krijuar nga vuajtjet e tij do t’i shtohet trupit të vrasësit. Mendoheji pak: Sa shumë karmë mund të grumbulloni? Këtë kemi konstatuar ne nëpërmjet aftësive supernormale.
Ne gjithashtu kemi vënë re këtë situatë: Kur një person lind, një profil i tërë jetës së tij do të ekzistojë në një dimension të caktuar. Me fjalë të tjera, ku ai ndodhet në jetë dhe çfarë duhet të bëjë janë të tëra të përfshira në të. Kush e ka paracaktuar jetën e tij? Është bërë me sa duket nga një jetë më e lartë. Për shembull, në shoqërinë tonë njerëzore, pas lindjes dikush i përket një familjeje të caktuar, një shkolle të caktuar dhe pasi rritet një vendi pune të caktuar; kontakte të ndryshme në shoqëri vendosen nëpërmjet punës së personit. Domethënë, tërë përbërja e shoqërisë është rregulluar në këtë mënyrë. Megjithatë nëqoftëse një jetë vdes papritmas dhe jo sipas renditjes origjinale dhe specifike, apo nëqoftëse ndryshohen gjërat, jeta më e lartë nuk do t’ja falë prishësit. Pa mendojeni njëherë të gjithë: Si praktikues, ne duam të praktikojmë kultivim drejt niveleve të larta. Ajo jetë e nivelit të lartë nuk do t’ja falë vrasësit. A mendoni se ky person mund të praktikojë më kultivim? Nivelet e disa mjeshtërve nuk janë aq të lartë sa ajo jetë e lartë që ka bërë planifikimin. Prandaj, edhe mjeshtri i personit do të ndëshkohet dhe do të ulet në nivel të ulët. Veç mendojeni pak: A është kjo një çështje e rëndomtë? Kështu sapo një person të ketë bërë një gjë të tillë, do jetë shumë e vështirë për të që të praktikojë kultivim.
Në mes të praktikuesve të Falun Dafës mund të ketë disa që kanë luftuar në kohë luftërash. Ato luftëra ishin rrethana që u shkaktuan nga ndryshime kozmike më të mëdha në tërësinë e fenomeneve qiellore dhe ju ishin vetëm një element në ato rrethana. Pa pjesëmarrjen e njerëzve nën efektin e ndryshimeve kozmike, këto situata nuk do të ndodhnin në shoqërinë njerëzore dhe as do të quheshin ato ndryshime kozmike. Këto ngjarje u shkaktuan si pasojë e ndryshimeve më të mëdha dhe nuk ishin për fajin tuaj. Ajo që po diskutojmë këtu është karma që rezulton nga këmbëngulja e njeriut për të bërë gjëra të këqija kur kërkon fitim personal, të kënaqë interesin personal, apo kur preket interesi i tij. Për aq kohë sa kjo lidhet me ndryshimet e gjithë universit të pamasë dhe ndryshimet themelore në shoqëri, nuk është faji juaj.
Vrasja mund të sjellë karmë kolosale. Dikush mund të mendojë: “Ne nuk mund të vrasim jetë, por unë jam kuzhinieri në familje. Çfarë do të hajë familja ime nëqoftëse unë nuk vras dot? Kjo çështje specifike nuk më përket mua sepse unë po u mësoj Ligjin praktikuesve e nuk jam këtu duke ju treguar njerëzve të zakonshëm si të jetojnë. Në lidhje me çështjen si duhet të trajtoni ju çështje të veçanta, ju duhet të gjykoni sipas Ligjit të Lartë. Ju duhet të veproni si ta shihni të arsyeshme. Njerëzit e zakonshëm do të bëjnë çfarëdo që duan dhe kjo është puna e tyre; nuk është e mundur për çdo njeri të praktikojë kultivim me të vërtetë. Megjithatë, si praktikues, ju duhet të ndiqni një standart më të lartë, kështu unë këtu po parashtroj kërkesat për praktikuesit.
Përveç njerëzve dhe kafshëve, bimët kanë jetë gjithashtu. Jeta e çdo lloj materieje mund të manifestohet në dimensione të tjera. Kur Syri yt Qiellor arrin nivelin e Shikimit të Ligjit, ju do të zbuloni se gurët, muret, apo çdo gjë tjetër mund t’ju flasë dhe t’ju përshëndesë. Mbase dikush mund të mendojë: “Drithërat dhe zarzavatet që hamë janë gjithashtu jetë. Po ashtu ka miza dhe mushkonja në shtëpi. Çfarë të bëjmë? Nuk do ishte aspak e këndshme që të pickoheshe nga një mushkonjë në verë dhe një person do rrinte e vështronte si po pickohesh pa bërë gjë. Nëqoftëse dikush do shihte një mizë duke ndotur mbi ushqimin e tij, ai nuk do të mund ta vriste atë. Më lejoni t’ju them se ne nuk duhet të marrim jetë sipas dëshirës pa ndonjë arësye. Por as dhe nuk duhet të bëhemi njerëz me kujdes të tepruar, duke u përqëndruar gjithmonë tek vogëlsirat, apo duke kërcyer këtu e aty kur ecim nga frika se mos po shtypim mbi milingona. Do thoja se do jetonit kështu një jetë të lodhshme. A nuk do ishte ky dhe një ves? Edhe sikur duke kërcyer nuk do vrisje asnjë milingonë, ju prapseprapë mund të keni vrarë shumë mikroorganizma. Ka shumë jetë edhe më të vogla në nivel mikroskopik, duke përfshirë mikrobet dhe bakteriet; mbase ju keni shkelur dhe vrarë shumë prej tyre. Kështu, ne po ndalojmë më mirë së jetuari. Ne nuk duam të bëhemi njerëz të tillë, sepse kjo e bën praktikën kultivuese të pamundur. Njeriu duhet të ketë këndvështrim më të gjërë dhe të praktikojë kultivim në mënyrë të hapur dhe dinjitoze.
Si qënie njerëzore, ne kemi të drejtë të bëjmë jetë njerëzish. Prandaj, ambjenti ynë jetësor duhet të plotësojë nevojat e jetësës njerëzore. Ne nuk mund të dëmtojmë apo marrim jetë me qëllim, por ne as nuk duhet të shqetësohemi me tepri me këto gjëra të vogla. Për shembull, zarzavatet dhe drithërat që rrisim janë të gjitha jetë. Ne nuk mund të ndalojmë së ngrëni apo së piri për shkak se ato kanë jetë, sepse si mund të praktikojmë ne kultivim pastaj? Njeriu duhet të shikojë përtej këtyre gjërave. Për shembull, ndërsa ti je duke ecur, disa milingona apo insekte mund të bien nën këmbët e tua dhe të vriten. Mbase ato ishin për të ngordhur përderisa ti nuk i vrave ato me qëllim. Në botën e organizmave dhe mikroorganizmave, ekziston edhe çështja e ekuilibrit ekologjik—çdo lloj specie me tepricë do të ishte problematike. Ne duhet kështu të praktikojmë kultivim në mënyrë dinjitoze dhe të hapur. Kur mizat dhe mushkonjat janë në shtëpi, mund t’i nxjerrim ato përjashta apo të vendosim një rrjetë në dritare që të mos hyjnë brenda. Shpesh, ato nuk duan të dalin dhe në rast se shtypen, ashtu qoftë. Nëqoftëse do të pickonin apo dëmtonin njerëzit në vendin ku ata jetojnë, ne sigurisht duhet t’i nxjerrim ato përjashta. Nëqoftëse ato nuk nxirren dot jashtë, ti nuk mund të rridh e t’i shikosh ato kur pickojnë njerëzit. Si praktikues, ju nuk i kushtoni vëmendje atyre dhe nuk ju gjen gjë prej tyre, por pjesëtarët e familjes nuk praktikojnë kultivim dhe janë njerëz të zakonshëm që kanë problemin e sëmundjeve ngjitëse. Ne nuk mund të vëzhgojmë dhe të mos bëjmë asgjë kur një mushkonjë pickon një fëmijë në fytyrë.
Më lejoni t’ju jap një shembull. Ekziston një histori për Sakyamunin në vitet e tij të hershme. Një ditë Sakyamuni do të bënte banjë në një pyll dhe i kërkoi një dishepulli të pastronte vaskën. Dishepulli i tij shkoi tek vaska dhe e gjeti plot me insekte që ecnin gjithandej. Insektet do të vriteshin nëqoftëse ai pastronte vaskë. Dishepulli u kthye tek Sakyamuni dhe i tha: “Vaska është plot me insekte.” Sakyamuni ju përgjigj pa e parë: “Ti duhet të shkosh e të pastrosh vaskën.” Dishepulli u kthey tek vaska dhe nuk dinte si ta pastronte atë, sepse po të bënte ashtu do të vriste insektet. Ai u kthye përsëri tek Sakyamuni dhe i tha: “Mjeshtër, vaska ështe plot me insekte. Po ta pastroj, insektet do të vriten.” Sakyamuni e pa dhe i tha: “Ajo që të kërkova të bësh është të lash vaskën.” Dishepulli e kuptoi këtë herë dhe shkoi dhe e pastroi vaskën menjëherë. Kjo histori tregon një parim: Ne nuk duhet të ndalojmë së bëri banjo sepse ka insekte dhe as duhet që të gjejmë një vend tjetër të jetojmë sepse ka mushkonja. Ne po ashtu nuk duhet të qepim gojën e të mos hamë e pijmë sepse si drithërat dhe zarzavatet janë jetë. Nuk duhet të jetë kështu. Ne duhet ta zgjidhim këtë çështje siç duhet dhe praktikojmë kultivim në mënyrë dinjitoze. Nuk ka problem për aq kohë sa ne nuk dëmtojnë ndonjë jetë me qëllim.
Ndërkohë, njerëzit gjithashtu duhet të kenë hapësirën dhe kushtet e jetesës dhe këto duhet gjithashtu të ruhen. Qëniet njerëzore kanë nevojë të vazhdojnë jetën dhe të jetojnë normalisht. Në të kaluarën, disa mjeshtër të rremë qigongu thonin: “Mund të vrasësh jetë në ditën e parë dhe të pesëmbëdhjetë të çdo muaji të kalendarit hënor.” Disa prej tyre madje pretendonin se nuk ishte gjë e keqe të vrisje kafshë me dy këmbë sikur ato të mos ishin jetë. A nuk konsiderohen si marrje jete vrasjet që bëhen në ditën e parë apo të pesëmbëdhjetë? Pra kjo na qënka si të grish sallatë ë? Disa mjeshtër qigongu të rremë mund t’i tregosh nga fjalët dhe veprat, apo nga ajo që thonë dhe çfarë qëllimi kanë. Të gjithë ata mjeshtër qigongu që bëjnë deklarata të tilla zakonisht janë zotëruar nga shpirtra apo kafshë. Veç të shikoni se si një mjeshtër qigongu i zotëruar nga dhelpra ha mish pule. Kur ky person e kullufit atë, ai nuk i nxjerr jashtë as kockat.
Vrasja nuk shkakton vetëm shumë karmë, por ajo gjithashtu lidhet me çështjen e mëshirës. A nuk duhet të jemi ne mëshirues si praktikues? Kur mëshira jonë shfaqet, ne me siguri do të na duken të gjitha qëniet e gjalla dhe të gjithë njerëzit të vuajnë. Kjo do të ndodhë.
Çështja e Ngrënies së Mishit
Ngrënia e mishit është gjithashtu një çështje shumë sensitive, por të hash mish nuk do të thotë të vrasësh jetë. Megjithëse të gjithë ju keni studjuar Ligjin për kaq kohë, ne nuk ju kemi kërkuar të ndaloni ngrënien e mishit. Shumë mjeshtër qigongu ju thonë të ndaloni ngrënien e mishit sapo ju hyni në klasat e tyre. Ju mund të mendoni: “Unë nuk jam akoma i pregatitur mendërisht të ndaloj ngrënien e mishit menjëherë.” Ushqimi i servirur sot në shtëpi mund të jetë pulë e pjekur apo peshk i fërguar. Megjithëse ato kanë aromë shumë të mirë, juve nuk ju lejohet t’i hani ato. Kjo është e vërtetë dhe me praktikat kultivuese fetare që i detyrojnë njerëzit të mos hanë mish. Praktikat konvencionale në Shkollën e Buddhës dhe disa praktika në Shkollën Tao gjithashtu thonë të njejtën gjë dhe i ndalojnë njerëzit të hanë mish. Ne nuk ju kërkojmë juve këtu të bëni të njejtën gjë, por edhe neve na intereson kjo çështje. Atëhere, çfarë kërkojmë ne? Meqenëse në praktikën tonë është Ligji që kultivon praktikuesit, kjo do të thotë që disa gjendje do të lindin nga gongu dhe Ligji. Në periudhën e praktikës, nivele të ndryshme prodhojnë situata të ndryshme. Një ditë apo pas leksionit tim sot, disa njerëz mund të hyjnë në këtë gjendje: Ata nuk mund të hanë mish dhe nuk ja durojnë dot erën. Po të hanë mish, atyre do t’ju vijë për të vjellë. Kjo nuk vjen sepse ju detyron njeri dhe as sepse e detyroni ju veten të mos hani mish. Përkundrazi, kjo vjen nga mëndja juaj. Pas arritjes së këtij niveli, ju nuk do të jeni të aftë të hani mish, sepse është gongu juaj që e sjell këtë gjendje. Nëqoftëse e përcillni mishin, ju me të vërtetë do të villni.
Praktikuesit tanë veteranë të gjithë e dinë që kjo situatë do të ndodhë në praktikën kultivuese të Falun Dafës, sepse nivele të ndryshme sjellin gjendje kultivimi të ndryshme. Disa praktikues kanë një dëshirë të madhe dhe një ves të fortë ndaj ngrënies së mishit—ata zakonisht hanë shumë mish. Kur të tjerëve ju duket mishi shumë i pështirshëm, atyre nuk ju duket kështu dhe akoma mund ta hanë atë. Në mënyrë që t’ja heqim këtë ves, çfarë mund të bëhet? Ky person do të ketë dhimbje stomaku sapo të hajë mish. Kur nuk ha mish, ai apo ajo nuk do të ketë dhimbje. Kjo situatë do të ndodhë dhe do të thotë që personi nuk duhet të hajë mish. A do të thotë kjo se pas kësaj shkolla jonë e praktikës nuk do ketë të bëjë fare me mishin? Nuk është kështu. Si ta trajtojmë ne këtë çështje? Kur nuk je në gjendje të hash mish, kjo vjen nga brenda teje. Cili është qëllimi? Praktikat kultivuese në tempuj e detyrojnë personin të mos hajë mish. Si kjo ashtu dhe gjendja e të mos ngrënit mish që shfaqet në praktikën tonë, të dyja kanë për qëllim të heqin këtë dëshirë njerëzore apo vesit e të ngrënit mish.
Nëqoftëse nuk kanë mish në pjatë, disa persona thjesht nuk e hanë ushqimin e tyre. Kjo është një dëshirë prej njeriu të zakonshëm. Një mëngjes kur unë po kaloja në hyrjen e pasme të Parkut të Triumfit në Changchun, tre persona dolën nga hyrja e pasme duke folur me zë të lartë. Njëri prej tyre tha: “Çfarë lloj qigongu qenka ky që nuk të lejon të hash mish? Unë më mirë jap dhjetë vjet nga jeta ime se sa të lë mishin!” Çfarë dëshirë e fortë kjo! Mendojeni pak të gjithë: A nuk duhet të hiqet kjo dëshirë? Patjetër që duhet. Gjatë kursit të praktikës kultivuese, personi duhet të heqë dorë nga dëshirat dhe veset e ndryshme. Që ta themi hapur, nëqoftëse dëshira për të ngrënë mish nuk është hequr, a nuk do të thotë kjo që vesi nuk është braktisur? Si mundet personi ta përfundojë kultivimin? Prandaj për aq kohë sa një gjë është ves, ai duhet të hiqet. Por kjo nuk do të thotë se personi nuk do të ha më kurrë mish. Heqja dorë nga të ngrënit e mishit nuk është qëllimi. Qëllimi është të mos ju lejojmë juve të keni këtë ves. Nëqoftëse ju mund të hiqni dorë nga vesi gjatë kohës kur nuk mund ta hani mishin, ju mund të jeni në gjendje ta hani atë përsëri. Mishi atëhere nuk do t’ju mbajë erë të keqe apo të ketë shije të përshtirshme. Kur ju mund të hani mish përsëri, si vesi dhe dëshira juaj për mish do të jenë zhdukur.
Megjithatë, do të ketë një ndryshim të madh: mishi nuk do t’ju shijojë më. Nëse është gatuar në shtëpi, ju do e hani me familjen tuaj. Nëse nuk është gatuar në shtëpi, ju nuk do e ndjeni mungesën. Po ta hani atë, nuk do t’ju shijojë. Kjo gjë do të ndodhë. Por të praktikosh kultivim në mes të njerëzve është tepër e komplikuar. Nëqoftëse familja juaj gatuan gjithmonë mish, pas një periudhe kohe, juve do të fillojë t’ju shijojë përsëri. Të tilla kthime mbrapa do të ndodhin në të ardhmen dhe ato do të përsëriten disa herë gjatë gjithë periudhës së praktikës kultivuese. Ju mund të jeni në gjendje të hani mish përsëri papritmas. Ju nuk duhet ta hani kur nuk mundni ta hani dot. Ju me të vërtetë nuk do jeni në gjendje ta hani dhe me ta ngrënë ju do të villni. Pritni derisa të mund të hani mish përsëri dhe ndiqni rrjedhën e natyrshme të gjërave. Qëllimi nuk është të hash apo të mos hash mish—thelbi është të heqësh dorë nga vesi.
Shkolla jonë e Falun Dafës e aftëson personin të bëjë përparim të shpejtë. Për aq kohë sa ju përmirësoni karakterin tuaj, ju do të bëni kapërcime të shpejta në çdo nivel. Disa njerëz nuk janë të dhënë pas mishit dhe nuk duan t’ja dinë nëse ka mish në pjatat e tyre apo jo. Do i duhet atyre disa javë ta heqin këtë ves. Disa njerëzve mund t’ju duhet një, dy, apo tre muaj apo mbase gjysmë viti për ta arritur këtë. Përveçse në raste shumë të veçanta, një personi nuk do i duhet më shumë se një vit që të jetë në gjendje të hajë mish përsëri. Kjo ndodh ngaqë mishi është bërë tashmë ushqim i rëndësishëm për njerëzit. Pamvarësisht nga kjo, praktikuesit profesionistë në tempuj nuk duhet të hanë mish.
Le të flasim për atë se si e konsideron të ngrënët e mishit Buddhizmi. Buddhizmi origjinal më i hershëm nuk e ndalonte ngrënien e mishit. Kur Sakyamuni i mori dishepujt e tij në pyje të praktikonin kultivim përmes vështirësive, nuk kishte një rregull të tillë që ndalonte ngrënien e mishit. Pse nuk kishte? Kjo ndodhte ngaqë kur Sakyamuni u mësoi njerëzve Dharmën e tij 2500 vjet më parë, shoqëria njerëzore ishte shumë e pazhvilluar. Disa zona kishin bujqësi ndërsa të tjerat akoma nuk kishin gjë. Tokat e kultivuara ishin shumë të pakta dhe pyjet ishin kudo. Drithërat ishin të pakta dhe shumë të radha. Njerëzit sapo kishin dalë nga shoqëria primitive dhe jetonin kryesisht me gjueti; shumë zona ushqeheshin kryesisht me mish. Me qëllim që të braktisnin veset njerëzore sa më shumë që të ishte e mundur, Sakyamuni ia ndaloi dishepujve të tij të pasurit e pasurisë, gjërave materiale etj. Ai i mori dishepujt me vete për të lypur për ushqim. Ata hanin çfarëdo gjë që u jepej, sepse si praktikues ata nuk mund ta zgjidhnin ushqimin që i jepej që mund të kishte dhe mish.
Disa ushqime u quajtën tabu në Buddhizmin origjinal. Ky ndalim i disa ushqimeve erdhi nga Buddhizmi origjinal por tani thuhet se edhe të ngrënit e mishit është tabu. Në fakt, në atë kohë ndalimi i ushqimeve nuk i referohej mishit por gjërave si qepë, xhinxher dhe hudhër. Pse konsideroheshin ato tabu? Në ditët e sotme, shumë murgjër gjithashtu nuk mund ta shpjegojnë këtë qartë. Ngaqë shumë prej tyre nuk praktikojnë kultivim me të vërtetë, ata nuk janë të qartë për shumë gjëra. Ajo që Sakyamuni u mësoi njerëzve përmblidhet në “kanun, samadhi, mençuri”. Kanuni i referohet braktisjes së të gjitha veseve të njeriut. Samadhi do të thotë që një praktikues praktikon kultivim duke qënë plotësisht në meditim në kllapi—personi duhet të jetë plotësisht i pandërgjegjshëm. Çfarëdo që do të ndikonte në meditimin në kllapi dhe kultivimin do të konsiderohej si ndërhyrje serioze. Kushdo që hante qepë, xhinxher apo hudhër do të kundërmonte erë të fortë. Në atë kohë, murgjit zakonisht qëndronin në pyje apo shpella. Shtatë apo tetë vetë rrinin ulur në rreth dhe formonin disa rrethe për të medituar. Nëqoftëse dikush i hante këto gjëra, ata do të lëshonin një erë shumë irrituese që do të ndikonte tek të tjerët që meditonin, duke ndërhyrë kështu seriozisht me praktikën e tyre. Kështu u vendos ky rregull; ushqime të tilla u konsideruan tabu dhe u ndaluan. Shumë prej qënieve të kultivuara nga trupi i personit u vjen ndot nga erëra të tilla të forta. Qepët, xhinxher dhe hudhrat gjithashtu mund të stimulojnë oreksin e personit. Nëse dikush i han ato me tepri, ai gjithashtu mund të obsesohet me to dhe kështu ato u konsideruan tabu.
Në të kaluarën, pasi arrinin nivele shumë të larta në kultivim dhe hynin në stadin e Çbllokimit të Gongut apo gjysmë Çbllokimi të Gongut, shumë murgj gjithashtu e kuptonin se këto rregulla nuk kishin shumë rëndësi gjatë kursit të praktikës kultivuese. Nëqoftëse hiqej dorë nga një ves, vetë materiali nuk kishte ndonjë efekt. Ajo që me të vërtetë ndërhyn tek personi është dëshira apo vesi. Prandaj, gjatë gjithë historisë murgjit që arritën të konsumohen gjithashtu kishin kuptuar se çështja nëse dikush han apo nuk han mish nuk është çështje kritike. Çështja kryesore është nëse vesi mund të braktiset. Nëqoftëse dikush nuk ka ndonjë dëshirë të tepruar për diçka, është normale të hajë çfarëdo që të jetë për të mbushur stomakun. Meqenëse praktikat kultivuese në tempuj e kishin vënë këtë rregull, shumë njerëz janë mësuar me të. Po ashtu, nuk është më thjesht një rregull, por një rregullore e institucionalizuar në tempuj sipas së cilës askush nuk mund të hajë mish fare. Kështu njerëzit janë mësuar me këtë mënyrë kultivimi. Le të flasim pak për Murgun Jigong i cili u bë i famshëm nga veprat letrare. Murgjit nuk duhet të hanë mish, por ai hante mish dhe u bë kështu shumë i njohur. Në fakt, që kur ai u dëbua nga Tempulli Linguin, natyrisht ushqimi u bë problem i madh për të sepse mbijetesa ishte në rrezik. Për të mbushur stomakun, ai hante çfarëdo që ai gjente; kjo nuk kishte rëndësi sepse ai veç donte të mbushte stomakun dhe nuk kishte dëshirë për ndonjë ushqim të caktuar. Në atë nivel kultivimi, ai e kish kuptuar këtë parim. Në fakt, Jigong hëngri mish vetëm në një a dy raste. Me të dëgjuar për një murg që hante mish shkrimtarët u entuziazmuan. Sa më sensacional subjekti, as më shumë të interesuar do të ishin lexuesit. Veprat letrare bazohen në fakte nga jeta dhe pastaj shkojnë përtej tyre; kështu ai u publikua. Në fakt, nëse personi braktis dëshirën me të vërtetë, nuk ka rëndësi çfarë ai ha për të mbushur stomakun.
Në Azinë juglindore apo në krahinat jugore të Kinës si Guangdong dhe Guangxi, disa Buddhistë që nuk janë murgj nuk e quajnë veten Buddhistë në bisedë, sikur kjo të tingullonte jashtë mode. Ata thonë se hanë ushqim Buddhist apo se janë vegjetarianë, që sugjeron se ata janë Buddhistë vegjetarianë. Ata e marrin kultivimin e Buddhës si diçka kaq të thjeshtë. Si mund të qënit vegjetarian ta bëjë një person të kultivohet në Buddhë? Të gjithë e dinë se të ngrënit e mishit ështe veçse një ves dhe një dëshirë—ai është veçse një ves. Të qënit vegjetarianë heq vetëm këtë ves. Personit akoma i duhet të heqë dorë nga zilia, mentaliteti i konkurencës, zelli i tepruar, mentaliteti për t’u dukur dhe shumë vese të tjera; ekzistojnë vese të shumta njerëzore. Vetem duke i hequr të gjitha veset dhe dëshirat mundet një njeri të përfundojë praktikën kultivuese. Si mund të kultivohet në një Buddhë një person duke hequr dorë vetëm nga dëshira për të ngrënë mish? Kjo nuk mund të bëhet.
Përsa i përket ushqimit, përveç të ngrënit e mishit personi nuk duhet të jepet pas asnjë ushqimi tjetër. Kjo është e vërtetë dhe për çdo gjë tjetër. Disa njerëz thonë se atyre u pëlqen të hanë një ushqim të caktuar—edhe kjo është një dëshirë. Pasi arrin një nivel të caktuar në kultivim, një praktikues nuk do ta ketë këtë dëshirë. Sigurisht, Ligji ynë u mësohet njerëzve në nivel shumë të lartë dhe u mësohet duke integruar nivele të ndryshme. Është e pamundur që dikush ta arrijë këtë shkallë menjëherë. Ti pretendon se vetëm dëshiron të hash atë lloj ushqimi, por kur kultivimi juaj të arrijë kohën për të hequr dorë me të vërtetë nga ky ves, ju nuk do të jeni në gjendje ta hani atë. Nëqoftëse ju e hani atë, ai nuk do të ketë shije të mirë dhe mund t’ju duket si shija e çfarëdo gjëje tjetër. Kur unë shkoja në punë, menca e punës gjithmonë humbte para dhe më vonë u mbyll fare. Pasi u mbyll, të gjithë e sillnin drekën me vete. Ishte bela e madhe dhe goxha punë për të pregatitur ushqim në mëngjes. Ngandonjëherë, unë bleja dy kuleçë të gatuar në avull dhe një copë tofu në salcë soje. Në teori, ky duhej të ishte ushqim shumë i lehtë, por të hash atë gjithmonë përsëri nuk ishte mirë sepse dëshira duhet të braktisej. Kështu sapo shihja tofu me sy, më vinte pështirë. Nuk e haja dot kur e provoja gjë që nuk më lejonte të zhvilloja vesin. Sigurisht, kjo do të ndodhë vetëm kur personi të ketë arritur një nivel të caktuar ne praktikën kultivuese. Nuk do të jetë kështu që në fillim.
Shkolla Buddhës nuk e lejon pirjen e alkolit. A keni parë ndonjëherë një Buddha duke mbajtur një shishe me verë? Kurrë. Unë kam thënë se një person mund të mos jetë në gjëndje të hajë mish, por pasi ai heq dorë nga vesi gjatë praktikës kultivuese në mes të njerëzve, nuk ka problem që ai ta hajë atë përsëri. Por pasi heq dorë nga pirja alkolit, një individ nuk duhet të pijë përsëri. A nuk ka një praktikues gong në trup? Forma të ndryshme gongu dhe disa aftësi supernormale shfaqen në sipërfaqe të trupit tuaj dhe ato janë të tëra të pastra. Sapo të pish alkol, ato do të largohen të gjitha nga trupi menjëherë. Për një sekondë dhe trupit tuaj nuk do t’i mbetet asgjë, sepse ato nuk e durojnë dot erën. Është shumë e pështirshme po të jepesh pas këtij zakoni, sepse pirja e alkolit mund ta bëjë personin të humbë arsyen. Pse disa praktika kultivuese Taoiste të Mëdha kërkojnë të pish alkol? Kjo ndodh sepse ato nuk kultivojnë Shpirtin Kryesor të personit dhe të pirët mund ta bëjnë Shpirtin Kryesor të humbë vetëdijen.
Disa njerëz e duan alkolin sa dhe jetën a tyre. Disa njerëzve u pëlqen të pinë alkol. Disa njerëz janë tashmë të helmuar nga pirja alkolit dhe nuk hanë asnjë ushqim pa pirë—ata nuk jetojnë dot pa pirë. Si praktikues, ne nuk duhet të jemi kështu. Pirja alkolit është pa dyshim një ves. Është dëshirë dhe stimulon nervat e vesit të personit. Sa më shumë një personi pin, aq më shumë jepet ai pas tij. Le të mendojmë pak: Si praktikues, a nuk duhet të heqim dorë ne nga ky ves? Ky është ves që duhet hequr. Dikush mund të mendojë: “Kjo është e pamundur sepse unë jam përgjegjes për të kënaqur klientët,” apo “Unë kam përgjegjësinë për të kryer kontaktet e biznesit. Nuk është e lehtë të bësh pazar pa pirë alkol.” Unë do të thoja se mund të mos jetë me të vërtetë ashtu. Zakonisht, në kryerjen e një marëveshjeje biznesi, veçanërisht në biznes me të huajt, ti mund të kërkosh një pije freskuese, ai apo ajo mund të kërkojë një ujë mineral dhe një person tjetër mund të kërkojë një birrë. Askush nuk do t’ju detyrojë të pini alkol. Ti e zgjedh vetë dhe pin aq sa don. Veçanërisht midis intelektualësh, një gjë e tillë ndodh rallë. Zakonisht është kështu.
Pirja e duhanit është gjithashtu një ves. Disa njerëz thonë se pirja e duhanit i shplodh, por unë e quaj këtë të gënjesh veten dhe të gënjesh të tjerët. Kur ndjehet i lodhur nga puna apo nga të shkruajturit e diçkaje, një personi mund të dojë të bëjë pushim duke pirë një cigare. Pasi pin cigaren, ai ndjehet i shplodhur. Në fakt, nuk është e vërtetë. Kjo ndodh ngaqë ai bëri pushim. Mëndja njerëzore mund të krijojë një ndjesi të rreme dhe iluzion që më pas mund të bëhet me të vërtetë koncept apo ndjesi e rreme se të pirit e duhanit të freskon. Ajo nuk e bën aspak këtëdhe as që mund të ketë këtë efekt. Pirja duhanit nuk i bën ndonjë të mirë trupit të njeriut. Nëqoftëse një person pin për një kohë të gjatë, në kohën e autopsisë një mjek do të gjejë që trakea dhe mushkëritë janë të komplet të zeza.
A nuk duam ne praktikuesit të pastrojmë trupat tanë? Ne duhet që vazhdimisht të pastrojmë trupat tanë dhe vazhdimisht të përparojmë drejt niveleve të larta. E megjithatë ti akoma i fut trupin tënd atë, a nuk po shkon ti kështu në drejtim të kundërt nga ne? Për më tepër, kjo është dhe një dëshirë e fortë. Disa njerëz e dinë që nuk është i mirë, por nuk e lënë dot. Në fakt, më lejoni t’ju them se ata nuk kanë mendime të drejta që të udhëheqin veten dhe nuk do jetë e lehtë për ta që të heqin dorë. Si praktikues, pse nuk e konsideron ti atë si ves që duhet të hiqet dhe të shikosh nëse mund ta heqësh? Ju këshilloj të gjithëve që nëse me të vërtetë doni të praktikoni kultivim ju duhet të leni duhanin që nga ky çast dhe është e garantuar se mund ta leni. Në fushën e kësaj klase, askujt nuk i shkon mëndja të pijë cigare. Nëse doni ta leni, është e garantuar se mund ta bëni këtë. Kur të pini përsëri cigare, ajo do të ketë shije të keqe. Po të lexoni këtë leksion në libër, do të ketë të njejtin efekt. Sigurisht, nëqoftëse nuk doni të praktikoni kultivim, ne nuk do të kujdesemi për ju. Unë mendoj se si praktikues, ju duhet të hiqni dorë. Unë kam përdorur këtë shembull më parë: A keni parë ndonjëherë një Buddha apo Tao me cigare në gojë? Si mund të jetë kjo e mundur? Si praktikues, cili është qëllimi juaj? A nuk duhet ta leni ju atë? Prandaj, unë kam thënë se nëse doni të praktikoni kultivim, ju duhet ta leni duhanin. Ai ju dëmton trupin dhe është gjithashtu një ves. Ajo është plotësisht e kundërta e asaj që duhet të bëjë një praktikues.
Zilia
Kur unë u mësoj njerëzve Ligjin, unë shpesh përmend çështjen e zilisë. Pse e bëj unë këtë? Sepse zilia është shumë e fortë në Kinë. Është kaq e fortë saqë është bërë e natyrshme dhe njerëzit as që e kuptojnë këtë. Pse kanë kinezët kaq zili të madhe? Kjo ka rrënjët e veta. Kinezët në të kaluarën janë ndikuar shumë nga Konfucionizmi dhe ata zhvilluan një temperament të mbyllur. Kur janë të zemëruar apo të gëzuar, ata nuk e shprehin këtë. Ata besojnë në vetkontroll dhe tolerancë. Ngaqë janë mësuar në këtë mënyrë, kombësia kineze në tërësi ka zhvilluar një temperament shumë të mbyllur. Sigurisht, kjo ka avantazhet e veta, sepse një person i tillë nuk mburret për fuqitë e brendshme. Por ka gjithashtu dhe disavantazhe dhe mund të sjellë efekte negative anësore. Veçanërisht në këtë Periudhë të Fundit-Dharmës, aspektet e saj negative kanë dalë më në pah dhe mund të inkurajojnë thellimin e zilisë së personit. Nëqoftëse dikush ka lajmet e mira dhe ja bën të ditur të tjerëve, të tjerët menjëherë do bëhen xhelozë. Disa njerëz kanë frikë të përmendin çmimet apo fitimet e tyre nga puna apo gjetkë, se mos të tjerët ndjehen keq pasi dëgjojnë lajmin. Perëndimorët e quajnë këtë “zili orientale” apo “zili aziatike”. I gjithë rajoni i Azisë është pak a shumë kështu, prej influencës së Konfucionizmit kinez. Veçanërisht në Kinë ajo shfaqet akoma më e fortë.
Kjo zili lidhet në një farë mënyre me barazinë absolute që ne praktikonim dikur: Nëqoftëse toka përmbyset, në fund të fundit, të gjithë do të vdesin; të gjithë duhet të marrin një pjesë të barabartë nëqoftëse ka ndonjë gjë të mirë; të gjithë duhet të marrin rritje të barabartë rroge, pamvarësisht nga përqindja e rritjes. Ky mentalitet duket sikur është i drejtë kur secili trajtohet i barabartë. Në fakt, si qenkan njerëzit të njejtë? Puna që bëjnë është e ndryshme, po ashtu dhe mënyra si i kryejnë ata përgjegjësitë e tyre. Ekziston një parim në këtë univers që quhet, “po nuk humbe nuk fiton”. Që të fitojë, njeriu duhet të humbë. Njerëzit besojnë se njeriu nuk fiton po nuk punoi për diçka. Sa më shumë punë, aq më shumë fitim, më pak punë do të thotë më pak fitim. Sa më shumë të përpiqet njeriu, aq më shumë fitim meriton. Barazia absolute e praktikuar në të kaluarën pretendonte se njerëzit kanë lindur të barabartë dhe është jeta pas lindjes që e ndryshon atë. Mua më duket kjo shprehje tepër absolute. Kur çfarëdolloj gjëje bëhet absolute, ajo bëhet e gabuar. Pse atëhere disa njerëz lindin meshkuj e disa femra? Pse nuk ngjajnë njësoj ata? Njerëzit nuk lindin të njejtë, sepse disa lindin të sëmurë e disa të shtrembëruar. Nga nivele të larta, ne shikojmë se e tërë jeta e një personi ekziston atje në një dimension tjetër. Si mund të jenë njerëzit të njejtë atëhere? Të gjithë njerëzit kanë dëshirë të jenë të barabartë. Nëqoftëse diçka nuk është pjesë e jetës së dikujt, si mund të bëhen ata të barabartë atëhere? Njerëzit nuk janë njëlloj.
Personalitetet e njerëzve nga vendet perëndimore janë relatisht më të hapur. Mund ta kuptosh kur ata janë të gëzuar apo kur janë të zemëruar. Kjo ka avantazhet e veta, por ka gjithashtu dhe disavantazhe dhe mund të rezultojë në mungesë vetpërmbajtjeje. Meqenëse dy temperamentet janë të ndryshme në mënyrën e të menduarit, ato sjellin dhe rezultate të ndryshme në kryerjen e gjërave. Nëqoftëse një kinez lavdërohet nga përgjegjësi apo i jepet ndonjë gjë e mirë, mëndjet e të tjerëve do humbin qetësinë. Kur ai merr një bonus më të madh, ai më mirë e fut në xhep fshehurazi pa ja treguar njeriu. Sot, është e vështirë të jesh punëtor i dalluar. “Ti je punëtor model. Ti je më i miri në punë. Ti duhet të vish herët në mëngjes dhe të ikësh natën vonë. Ti duhet ta bësh të gjithë punën meqenëse je i zoti. Ne nuk jemi kaq të mirë sa ty.” Njerëzit do bëhen sarkastikë dhe cinikë dhe kështu nuk është e lehtë as të jesh njeri i mirë.
Nëqoftëse kjo ndodh në vende të tjera, do ishte krejtësisht e kundërta. Nëqoftëse përgjegjësi do të shohë se ky punëtor bën punë të mirë, ai mund t’i japë atij një bonus më të madh. Ky i fundit me gëzim numëron paratë para të tjerëve: “Ej, kapo më dha gjithë këto para sot.” Ai gjithë gëzim i tregon të tjerëve për to pa ndonjë pasojë. Nëqoftëse kjo do ndodhte në Kinë që dikush të fitonte një bonus ekstra, përgjegjësi madje do t’i thonte personit që ta fshihte dhe të mos lejonte të tjerët që t’ja shihnin. Në vende të tjera, nëqoftëse një fëmijë merr njëqind pikë në një provim, ai do vrapojë për në shtëpi me gëzim duke thirrur: “Mora njëqind pikë sot! Mora njëqind!” Fëmija do vrapojë për në shtëpi gjithë rrugës nga shkolla. Një komshi do hapë deren dhe thotë: Hej, Tom, djalë i mbarë.” Një komshi tjetër mund të hapë dritaren: “Hej, Jack, të lumtë. Djalë i mbarë.” Po të ndodhte kjo në Kinë, do të ishte katastrofike. “Kam marrë njëqind, kam marrë njëqind.” Fëmija vrapon për në shtëpi nga shkolla. Që para se të hapte derën, një komshi do kish filluar të mallkonte nëpër shtëpi: “E ç’ka këtu për t’u mburrur që ke marrë njëqind? Mburravec! E kush nuk ka marrë njëqind!” Dy mentalitetet do sjellin rezultate të ndryshme. Kështu kjo mund të nxisë xhelozinë e të tjerëve, sepse kur dikujt po i ecën mbarë, në vend që të ndjehen të gëzuar për të, mëndja e njerëzve do fillojë të humbë qetësinë. Mund të sjellë pra këtë problem.
Pak vite më parë, praktikohej barazia absolute dhe kjo i ka prishur mëndjet dhe vlerat e njerëzve. Më lejoni t’ju jap nje shembull konkret. Në vendin e punës, një personi mund t’i duket se të tjerët nuk janë aq të zotë sa ai. Çfarëdo që ai bën, ai e bën mirë. Atij me të vërtetë i duket vetja i jashtëzakonshëm. Ai mendon me vete: “Jam i kualifikuar për t’u bërë drejtor fabrike apo përgjegjës, apo dhe një pozitë më të lartë. Mendoj se mund të bëhem edhe kryeministër.” Edhe përgjegjësi mund të thotë se ky person është me të vërtetë i aftë dhe mund të bëjë çdo gjë. Kolegët po ashtu mund të shprehen se ai është me të vërtetë i aftë dhe i talentuar. Por mund të jetë një person tjetër në të njejtin grup pune apo në të njejtën zyrë me atë i cili është i pazoti për të bërë gjë apo nuk ja thotë fare. Megjithatë një ditë ky person i paaftë ngrihet në përgjegjësi në vend të tjetrit madje bëhet dhe përgjegjësi i tij. Ai do preket në zemër dhe do i duket e padrejtë dhe ankohet tek shefi dhe kolegët me një ndjenjë zemërimi të madh dhe me mjaft xhelozi.
Unë po ju them këtë parim që njerëzit e zakonshëm nuk janë në gjendje ta kuptojnë. Ju mund të mendoni se jeni i mirë në çdo gjë, por nuk është fati juaj. Ai personi tjetër nuk është për asgjë, por është fati i tij dhe ai bëhet përgjegjës. Pamvarësisht se çfarë mendojnë njerëzit, kjo është vetëm pikëpamja e njerëzve të zakonshëm. Nga perspektiva e një jete më të lartë, zhvillimi i shoqërisë njerëzore ecën sipas një ligji specifik të zhvillimit. Prandaj, ajo që personi bën në jetë nuk përcaktohet në bazë të aftësive të personit. Buddhizmi beson në parimin e shpagimit karmik. Jeta e një personi përcaktohet sipas karmës së tij. Pamvarësisht sa i zoti je, po nuk pate virtyt, mbase ti nuk do të kesh asgjë në këtë jetë. Ti mendon se një person tjetër nuk është për asgjë, por ai ka plot virtyt. Ai mund të bëhet një ushtarak i lartë apo të bëjë pasuri të madhe. Një njeri i zakonshëm nuk e sheh këtë pikë dhe gjithmonë beson se ai duhet të bëjë atë që është i aftë të bëjë. Prandaj, ai konkuron dhe lufton tërë jetën e vet me zemër të lënduar keq. Ai mund të ndjehet shumë i zemëruar dhe lodhur, duke ju dukur gjërat gjithmonë të padrejta. Duke mos qënë në gjendje të hajë e flejë mirë, ai ndjehet i trishtuar dhe i zhgënjyer. Kur plaket, ai përfundon me shëndet të keq dhe të gjitha llojet e sëmundjeve do i shfaqen.
Kështu, praktikuesit tanë nuk duhet të jenë të tillë, sepse një praktikues duhet të ndjekë rrjedhën e natyrshme të gjërave. Nëqoftëse diçka ështe e juaja, ju nuk do ta humbni atë. Nëqoftëse diçka nuk është e juaja, ju nuk do ta merrni edhe sikur të luftoni për të. Sigurisht, kjo nuk është absolute. Po të ishte aq absolute, nuk do ekzistonte çështja e bërjes keq. Me fjalë të tjera, ekzistojnë disa faktorë të pastabilizuar. Por si praktikues, ju jeni në parim të mbrojtur nga Fashen i Mësuesit. Të tjerët nuk mund të marrin atë që është juaja edhe sikur të donin. Prandaj ne besojmë në ndjekjen e rrjedhës së natyrshme të gjërave. Shpesh, ju mendoni se diçka duhet të jetë e juaja dhe të tjerët gjithashtu ju thonë se ju takon. Në fakt, nuk është kështu. Ju mund të besoni se është e juaja, por në fund të fundit nuk është e juaja. Me anë të kësaj, do shihet nëse ju mund të hiqni dorë. Nëqoftëse nuk e lëshoni dot, kjo është dëshirë. Kjo metodë duhet përdorur për t’ju hequr dëshirën për interest personal. Kështu është çështja. Ngaqë njerëzit nuk e kuptojnë këtë parim, ata do të konkurojnë dhe luftojnë për fitim.
Në mes të njerëzve, zilia shfaqet haptas. Është shumë e dukshme edhe në komunitetin e kultivuesve. Nuk ka respekt në mes të praktikave të ndryshme të qigongut, si për shembull “praktika jote është e mirë” apo “praktika e tij nuk është e mirë”—bëhen si komente pozitive ashtu edhe negative. Sipas mendimit tim, ato të gjitha i takojnë nivelit të shërimit dhe mbajtjes së trupit në formë. Nga ato praktika që shajnë njëra tjetrën, shumica janë praktika kaotike, shpirtrash zotërues apo të krijuara në bazë të lëvizjeve të kafshëve dhe ato nuk duan t’ja dinë për karakterin. Një person mund të ketë praktikuar qigong për më shumë se njëzet vjet pa zhvilluar asnjë aftësi supernormale, ndërsa një person tjetër i merr ato sapo fillon praktikën. Ky person do ta shikojë këtë si të padrejtë: “Unë kam praktikuar për mbi njëzet vjet pa zhvilluar asnjë aftësi supernormale ndërsa ai i zhvillon ato menjëherë. Çfarë lloj aftësish supernormale ka marrë ai?” Ky person do të tërbohet: “Atë e ka zënë ndonjë shpirt apo kafshë zotëruese dhe po kalon në marrosje nga kultivimi!” Kur një mjeshtër qigongu mëson një klasë, dikush mund të ulet atje me mosrespekt: “Oh, e ç’mjeshtër qigongu është ky? As nuk jam i interesuar të dëgjoj çfarë thotë.” Mjeshtri qigongut me të vërtetë mund të mos jetë i aftë të flasë më mirë se ky person. Por ato që thotë mjeshtri i qigongut janë diçka nga shkolla e tij e praktikës. Ky person studjon çdo gjë dhe ka ndjekur klasat e çdo mjeshtri qigong me një tufë çertifikatash mbarimi kursesh. Me të vërtetë, ky person din plot gjëra më shumë sesa ky mjeshtër qigongu. Por për çfarë vlejnë ato? Ato janë të gjitha për shërim dhe mbajtje trupit në formë. Sa më shumë mbushet personi me to, aq më rrëmujë dhe komplekse bëhen mesazhet dhe aq më e vështirë do jetë që ai të praktikojë kultivim—është bërë lëmsh e li. Praktika kultivuese e vërtetë mëson se duhet të ndjekësh vetëm një mënyrë kultivimi dhe të mos shkosh në rrugë të gabuar. Ky fenomen gjithashtu ndodh edhe në mes të praktikuesve të vërtetë, sepse mosrespekti për njeri-tjetrin dhe mos eliminimi i dëshirës për të konkuruar mund të çojnë me lehtësi në zili.
Po ju tregoj një histori. Në librin Inaugurimi i Zotëve , Shen Gongbao -s i dukej se Jiang Ziya ishte si plak ashtu dhe i paaftë. Por Zoti Primordial i Qiellit i tha Jiang Ziya-së t’i vërë titujt Zotëve. Shen Gongbao-s ju duk kjo e padrejtë: “Pse iu kërkua atij t’i japë titujt Zotëve? E shikoni sa i zoti jam unë. Unë mund ta vendos kokën përsëri pasi të më jetë prerë. Pse nuk mu kërkua mua t’u jepja titujt Zotëve?” Ai u bë kaq shumë xheloz sa gjithmonë i krijonte trazira Jiang Ziya-së.
Buddhizmi origjinal i kohës së Sakyamunit i përmëndte aftësitë supernormale. Në Buddhizmin e ditëve tona, askush nuk guxon të përmëndë më aftësitë supernormale. Po të përmëndësh aftësitë mbinatyrale, ata do të thonë se ke marrosje nga kultivimi. “Çfarë aftësish supernormale?” Ata nuk i pranojnë ato aspak. Pse ndodh kjo? Në kohën tonë, as murgjit nuk dinë më çfarë janë ato. Sakyamuni kishte dhjetë dishepuj kryesorë meshkuj, nga të cilët Mujianlian mbahej prej tij si numër një në aftësi mbinatyrale. Sakyamuni gjithashtu kishte dhe dishepuj femra, mes të cilave Lianhuase ishte numër një në aftësi mbinatyrale. E njëjta gjë ishte e vërtetë kur Buddhizmi u prezantua në Kinë. Në histori ka pasur shumë murgj të arrirë. Kur Boddhidarma erdhi në Kinë, ai e kaloi lumin i hipur mbi një tufë kallamash. Megjithatë me kalimin e kohës, aftësitë mbinatyrale kundërshtohen gjithnjë e më shumë. Arësyeja kryesore është se persona si murgjit e vjetër, mbikqyrësit apo abotët në tempuj nuk kanë ndonjë cilësi të madhe të lindur. Megjithëse ata janë abotë apo murgj të vjetër, këto janë vetëm pozita njerëzish. Ata janë gjithashtu praktikues, veçse ata janë profesionistë. Ju praktikoni kultivim në shtëpi si amatorë. Nëse dikush arrin sukses në kultivim kjo varet plotësisht nga kultivimi i mëndjes. Kjo është e vërtetë për të gjithë dhe askush nuk mund të bie poshtë standartit sikur edhe pak. Por një murg i ri që gatuan ushqimet mund të ketë cilësi të lindur të mirë. Sa më shumë që murgu i ri vuan, aq më e lehtë është për të që ai të arrijë Çbllokimin e Gongut. Sa më rehat që jetojnë murgjit e vjetër, aq më e vështirë është për ta të arrijnë stadin e Çbllokimit të Gongut sepse ekziston çështja e transformimit të karmës. Murgu i ri punon gjithmonë shumë dhe pa u lodhur. Ai e ripagon karmën më shpejt dhe arrin lartësimin shpirtëror. Mbase një ditë ai arrin Çbllokimin e Gongut krejt papritur. Me këtë Çbllokim të Gongut, lartësim shpirtëror apo gjysmë-lartësim, aftësitë e tij mbinatyrale do të shfaqen të gjitha. Murgjit në tempull do vinë të gjithë t’i bëjnë pyetje dhe të gjithë do e respektojnë. Por aboti nuk do e duronte dot këtë: “Si mund të jem unë akoma abot? Çfarë lartësimi shpirtëror? Ai ka kaluar në marrosje nga kultivimi. Përzejeni prej këtu.” Kështu tempulli e përzen murgun e ri. Me kalimin e kohës, askush në Buddhizmin kinez nuk guxon më të përmendë aftësitë supernormale. Ju e dini sa i aftë ishte Jigong. Ai mund të lëvizte trungjet e pemës nga Mali Emei dhe mund t’i flakte ato trungje nga pusi një nga një. Megjithatë në fund ai prapseprap u përzu nga Tempulli Lingyin.
Çështja e zilisë është shumë serioze sepse lidhet direkt me çështjen nëse ju do të mund ta përfundoni praktikën kultivuese. Nëse zilia nuk liqet, çdo gjë që keni kultivuar do bëhet e paqëndrueshme. Ekziston ky rregull: Nëqoftëse gjatë kursit të praktikës kultivuese nuk hiqet dorë nga zilia, personi nuk do të arrijë dot Shkallën e Duhur—absolutisht jo. Mbase keni dëgjuar më parë se Buddha Amitabha pat folur që mund të shkohet në parajsë me karmë. Por kjo nuk do të ndodhë pa hequr dorë nga zilia. Mund të jetë e mundur që dikush të ketë mangësira në disa anë të tjera dhe shkon në parajsë me karma për kultivim të mëtejshëm. Por është absolutisht e pamundur nëqoftëse nuk braktiset zilia. Sot unë u them praktikuesve se ju nuk duhet ta leni veten në errësirë pa e kuptuar këtë problem. Qëllimi që doni të arrini është të praktikoni kultivim drejt nivelesh të larta. Vesi i zilisë duhet hequr, kështu e kam veçuar këtë çështje në këtë leksion.
Çështja e Trajtimit të Sëmundjeve
Përsa i përket trajtimit të sëmundjeve, unë nuk ju mësoj të trajtoni sëmundje. Asnjë dishepull i vërtetë i Falun Dafës nuk duhet të trajtojë sëmundjet e të tjerëve. Sapo të trajtosh një sëmundje, të gjitha gjërat në trupin tuaj nga Falun Dafa do t’ju merren mbrapsht nga Fashen e mi. Pse kjo çështje konsiderohet kaq serioze? Sepse është një fenomen që dëmton Dafën. Ju do të dëmtoni më shumë se shëndetin tuaj. Sapo disa persona do të shëronin një sëmundje, ata nuk do duronin e do e bënin përsëri. Ata do marrin këdo që do gjenin për t’i trajtuar sëmundjet dhe të mburreshin me aftësitë e tyre. A nuk është kjo një dëshirë? Kjo do e pengonte seriozisht praktikën kultivuese të personit.
Shumë mjeshtër qigongu të rremë kanë përfituar nga dëshira e njerëzve për të shëruar pacientë pasi mësojnë qigong. Ata do t’ju mësojnë juve këto gjëra dhe pretendojnë se duke lëshuar qi një person do të mund të shërojë sëmundje. A nuk është kjo për të qeshur? Ti ke qi dhe ai tjetri ka qi. Si mund ta trajtosh ti atë me qi-në tënde? Mbase qi-ja e tij do e mundë tëndin! Nuk ka kufizim ndërmjet një qi-je dhe një tjetër. Kur një person zhvillon gong në kultivim të nivelit të lartë, ajo që zhvillon ai është materie me energji të lartë që mund të shërojë, përmbajë dhe kontrollojë një sëmundje me të vërtetë, por nuk mund të heqë shkakun e sëmundjes. Prandaj, që të shërosh një sëmundje me të vërtetë dhe plotësisht duhen aftësi supernormale. Ekziston një aftësi supernormale e veçantë për të kuruar çdo sëmundje. Në lidhje me aftësitë supernormale për shërimin e sëmundjeve, unë do të thoja se janë mbi një mijë lloje dhe se ka aq aftësi supernormale sa dhe sëmundje. Pa këto aftësi supernormale është e kotë pamvarësisht sa i aftë të jetë trajtimi juaj.
Në vitet e fundit, disa njërez e kanë futur në kaos komunitetin e kultivuesve. Nga ata mjeshtër të vërtetë qigongu të cilët dolën në publik për të shëruar njerëzit dhe për t’i mbajtur trupin atyre në formë apo nga ata që hapën rrugën në fillim, cili prej tyre u mësoi njerëzve të trajtonin pacientë? Ose ishin ata që e shëronin sëmundjen tuaj, ose ju tregonin juve si të praktikoni kultivim dhe si të mbaheni vetë në formë. Ata ju mësuan një sistem ushtrimesh dhe pastaj ju mund të shëronit sëmundjet nëpërmjet praktikës suaj. Më pas, mjeshtër qigongu të gënjeshtërt dolën në publik dhe krijuan këtë rrëmujë. Kushdo që dëshiron të trajtojë pacientë me qigong do të tërheqë shpirtra apo kafshë zotëruese—është plotësisht kështu. Në kushtet e asaj kohe, disa mjeshtër qigongu trajtuan disa pacientë. Kjo ndodhi që të bashkëpunohej me klimën kozmike të asaj kohe. Megjithatë qigongu nuk është një aftësi e njerëzve të zakonshëm dhe ai fenomen nuk mund të vazhdonte përgjithmonë. Ai ishte rezultat i ndryshimeve të klimës kozmike të asaj kohe; ishte vetëm një prodhim i asaj periudhe kohe. Më pas, disa njerëz e specializuan veten që t’i mësojnë të tjerëve të trajtojnë sëmundje, duke krijuar kështu një kaos. Si mundet një person i zakonshëm të mësojë të trajtojë një sëmundje për tre apo pesë ditë? Dikush pretendon: “Unë mund të shëroj këtë sëmundje apo atë sëmundje.” Më lejoni t’ju them se këta njerëz të gjithë kanë shpirtra dhe kafshë zotëruese. A e dinë ata se çfarë i është ngjitur në kurriz? Ata kanë shpirt apo kafshë zotëruese, por ata as e ndjejnë dhe as e dinë këtë. E megjithatë ata mund të ndjehen shumë mirë dhe mendojnë se janë shumë të aftë.
Mjeshtrit qigong të vërtetë duhet të kalojnë shumë vite të vështira kultivimi në mënyrë që të arrijnë këtë qëllim. Kur ju trajtoni një pacient, a e keni menduar ndonjeherë nëse ju i keni apo jo ato aftësi supernormale të fuqishme për të eliminuar karmën e këtij personi? A keni marrë ndonjëherë mësime të vërteta? Si mund të mësoni ju si shërohen sëmundjet në tre apo pesë ditë? Si mund të shëroni ju një sëmundje me duart e një personi të zakonshëm? Një mjeshtër i tillë i rremë qigongu ka përfituar nga debulesa juaj dhe nga dëshirat njerëzore. A nuk kërkoni ju të shëroni sëmundje? E po mirë, ky person do të organizojë një klasë trajtimi që pikërisht ju mëson juve disa teknika shërimi, si për shembull gjilpërën prej qi-je, metodën e terapisë së dritës, zhkarkimin e qi-së, kompensimin e qi-së, të ashtuquajturin akupresion dhe të ashtuquajturën metodë të mbërthimit me dorë. Ka një variete metodash që synojnë të marrin paratë tuaja.
Le të flasim për metodën e mbërthimit me dorë. Ajo që kemi vënë re është situata e mëposhtme. Pse sëmuren njerëzit? Shkaku themelor i të qënit sëmurë dhe të gjithë fatkeqësive të tjera të personit është karma dhe fusha karmike e kësaj substance të zezë. Eshtë diçka negative dhe e keqe. Edhe qëniet e këqija që rrinë aty janë gjithashtu negative dhe të zeza. Kështu, ato vijnë në trupin tuaj ngaqë ky ambjent i përshtatet atyre. Kjo është arsyeja themelore e të qënit sëmurë të njeriut; ky është burimi më kryesor i sëmundjeve. Sigurisht, ka dhe dy forma të tjera. Njëra është një qënie shumë mikroskopike me densitet shumë të lartë që është si një grumbull karme. Forma tjetër është sikur karma vjen me tub, por kjo shihet rrallë; kjo e fundit është e gjitha e grumbulluar nga paraardhësit e personit. Ka gjithashtu dhe nga këto raste.
Le të flasim për sëmundjet më të zakonshme. Dikush mund të ketë në trup një tumor, një infeksion, një kockë të ngritur etj. Kjo ndodh ngaqë në një dimension tjetër gjendet një qënie në atë vend. Ajo qënie ndodhet në një dimension shumë të thellë. Një mjeshtër qigongu i zakonshëm apo një aftësi e zakonshme supernormale nuk është në gjendje ta diktojë atë; ata vetëm mund të shikojnë qi të zezë në trupin e personit. Është e drejtë të themi se kudo ku ka qi të zezë, ka sëmundje. Megjithatë qi-ja e zezë nuk është shkaku kryesor i një sëmundjeje. Kjo ndodh ngaqë gjendet një qënie në një dimension të thellë e cila lëshon këtë fushë. Kështu disa njerëz flasin për zhdukje dhe heqje të qi-së së zezë—shko dhe hiqe po të duash! Menjëherë pas kësaj, ajo do të rikrijohet përsëri sepse disa qënie janë shumë të fuqishme dhe mund të ritërheqin qi-në sapo ajo hiqet; ato mund ta rimarrin vetë. Trajtimet nuk bëjnë gjë pamvarësisht si aplikohen.
Sipas një personi që shikon me aftësi mbinatyrale, kudo ku ka qi të zezë, ai vend konsiderohet të ketë qi sëmundjeje. Një mjek i mjekësisë kineze do të shohë se kanalet e energjisë janë të bllokuara në atë vend, sepse qi dhe gjaku nuk qarkullojnë dhe kanalet e energjisë bllokohen. Për një mjek të mjekësisë perëndimore, ai vend jep simptomën e një ulçere, tumorri, dalje kocke apo infektioni etj. Kur shfaqet në këtë dimension, ka këtë formë. Pasi të hiqni qënien që është aty, ju do të shihni se nuk ka asgjë që nuk shkon me trupin në këtë dimension. Qoftë dalja e disqeve ndërvertebrare apo kocka e ngritur, pasi të jetë hequr ajo qënia dhe të jetë pastruar fusha, ju do të gjeni se është shëruar menjëherë. Mund të bëni një grafi tjetër dhe të shihni se kocka e ngritur ështe zhdukur. Arsyeja themelore është se kjo qënie e shkaktonte atë.
Disa njerëz pretendojnë se duke ju mësuar juve metodën e mbërthimit me dorë për tre apo pesë ditë, ju mund të kuroni sëmundje. Pa na e tregoni metodën tuaj të mbërthimit me dorë! Qëniet njerëzore janë më të dobtat ndërsa ajo qënia është tepër e frikshme. Mund të kontrollojë mëndjen tuaj dhe të të manipulojë me lehtësi sipas dëshirës. Madje mund t’i japë fund jetës suaj me lehtësi. Ti pretendon se mund ta kapësh atë. Si e kap? Ti nuk mund ta arrish me duart e tu prej njeriu të zakonshëm. Ti mund të kapësh më kot atje dhe ajo nuk do të të përfillë dhe do të qeshë me ty pas shpinës tënde—të kapësh ashtu me kot është për të qeshur. Nëqoftëse me të vërtetë mund ta prekësh atë, do të të dëmtojë duart menjëherë. Kjo do të jetë një plagë e vërtetë! Kam parë dikur njerëz dy duart e të cilëve dukeshin normalë në të examinuar. Si trupi ashtu dhe dy duart nuk ishin sëmurë, por ata nuk mund t’i ngrinin dot duart që u rrinin ashtu të varura. Kam hasur në pacientë të tillë: Ishte dëmtuar trupi i tyre në një dimension tjetër—në këtë rast një person do të ishte me të vërtetë i paralizuar. Nëqoftëse trupi juaj është dëmtuar, a nuk jeni paralizuar ju? Disa njerëz më pyesin: “Mësues, a do mund të praktikoj unë qigong? Kam pasur një operacion sterilizimi,” apo “Kam hequr diçka nga trupi.”Unë u them, “Nuk ka rëndësi përderisa trupi juaj në një dimension tjetër nuk ka patur ndonjë operacion dhe në praktikën e qigongut ai është trupi mbi të cilin veprohet.” Kështu, sapo thashë që kur ju mundoheni ta kapni atë qënien, ajo nuk do t’ja dijë nëse nuk e arrini dot. Nëse e prekni, mund t’ju dëmtojë duart.
Për të mbështetur një aktivitet të madh të organizuar nga shteti, unë mora me vete disa dishepuj për të marrë pjesë në Ekspozitat Orientale të Shëndetit në Beijing. Në të dyja Ekspozitat, ne ishim praktika më e dalluar. Në Ekspozitën e parë, Falun Dafa u nderua si “Shkolla Qigong me Yll”. Në Ekspozitën e dytë, vendi ku ishim ne ishte kaq plot sa ne nuk mund ta përballonim dot. Nuk kishte shumë njërëz në tavolinat e tjera, të dy tavolinat tona ishin plot me njerëz. Ishin tre radhë që pritnin: rreshti i parë ishte me ata që ishin rregjistruar herët në mëngjes për trajtimin e mëgjesit, rreshti i dytë priste të rregjistrohej për trajtimin e mbasditesdhe rreshti i tretë priste për autografin tim. Ne nuk trajtojmë sëmundje. Pse e bëmë ne këtë atëhere? Sepse kjo ishte për të mbështetur një aktivitet të rëndësishëm qigongu të organizuar nga shteti dhe për të kontribuar në këtë ngjarje, ne morëm pjesë në të.
Unë i shpërndava gongun tim dishepujve që kishin ardhur me mua. Secili mori një pjesë që ishte në formën e një grumbulli energjie e përbërë prej më shumë se njëqind aftësish supernormale. I vulosa duar e tyre me gong, por edhe kështu, duart e disave u kafshuan deri sa patën flluska apo gjak; kjo madje ndodhi shpesh. Qëniet ishin shumë të egra. A kujton ti se do guxosh t’i prekësh ato me duart e një njeriu të zakonshëm? Përveç kësaj, ti nuk i arrin dot ato. Metoda nuk do të funksionojë pa një lloj aftësie supernormale. Kjo ndodh sepse në një dimension tjetër ajo do të dijë çfarëdo që ti don të bësh sapo ti ta kesh menduar atë. Kur ti përpiqesh ta kapësh atë, ajo do t’ja mbathë. Sapo pacienti të dalë nga dera, ajo do të kthehet përsëri atje menjëherë dhe sëmundja do të përsëritet. Ta kapësh atë nevojitet një aftësi supernormale e tillë me të cilën personi zgjat dorën dhe “Fap!” e gozhdon atje. Me ta mbërthyer atje, ne kemi një aftësi tjetër supernormale që quhej njëkohë “Metoda e Madhe e Kapjes së Shpirtit” dhe kjo aftësi supernormale është akoma dhe më e fuqishme. Mund të nxjerrë jashtë Shpirtin Primordial të dikujt dhe në çast personi nuk do mund të lëvizë. Kjo aftësi supernormale e ka qëllimin në gjëra të caktuara dhe kur ne kapim me dorë atë qënien, piketojmë pikërisht ato gjera. Të gjithë e dinë se megjithëse Mbreti Majmun ishte shumë i madh, Tathagata mund të përdorte tasin që kish në dorë për ta kthyer atë në një gjë tepër të vogël duke e mbuluar me tas. Kjo aftësi supernormale mund të sjellë këtë rezultat. Pamvarësisht sa e madhe apo sa e vockël që të jetë kjo qënie, ajo do të kapet në dorë menjëherë dhe bëhet shumë e vogël.
Po ashtu, nuk lejohet që dora e dikujt të gërmojë në trupin fizik të një pacienti dhe të nxjerrë diçka jashtë. Kjo do sillte konfuzion në mëndjen e njerëzve në shoqërinë njerëzore dhe kjo është absolutisht e ndaluar. Edhe sikur të ishte e mundur, nuk duhet të bëhet në këtë mënyrë. Dora me të cilën gërmohet është dora në një dimension tjetër. Supozojmë që dikush ka një sëmundje zemre. Kur kjo dorë lëviz drejt zemrës për të kapur qënien, dora në një dimension tjetër lëviz brenda trupit dhe do e kapë atë menjëherë. Ndërsa dora jashtë mbyllet, të dyja duart mbyllen dhe e kapin atë. Ajo është shumë e egër, shpesh lëviz në duart e tu dhe përpiqet t’i hapë ato duke kafshuar shpesh dhe ulëritur. Megjithëse duket shumë e vogël në duart e tu, ajo do të bëhej shumë e madhe nëse e lëshon nga duart. Ajo nuk është diçka që çdo njeri e prek. Pa aftësinë supernormale, personi nuk mund ta prekë atë. Është plotësisht ndryshe nga sa të thjeshtë mund ta mendojnë këtë njerëzit.
Sigurisht, kjo formë trajtimi qigongu mund të lejohet të ekzistojë në të ardhmen, sepse gjithmonë kishte ekzistuar në të kaluarën. Por duhet vënë një kusht: Ky person duhet të jetë praktikues. Gjatë kursit të praktikës kultivuese, nga dashamirësia e vet këtij personi i lejohet të bëjë këtë gjë për pak njerëz të mirë. Por ai nuk mund të eliminojë plotësisht karmën e tyre përderisa ai nuk ka virtyt të madh të mjaftueshëm. Prandaj, fatkeqësitë do të vazhdojnë të ekzistojnë për personin, ndërsa sëmundja në fjalë do të shërohet. Një mjeshtër i zakonshëm qigongu nuk është person që ka arritur Taon në praktikën kultivuese. Ai vetëm mund t’i shtyjë sëmundjet apo mbase t’i transformojë ato. Ai mund t’i transformojë ato në fatkeqësi të tjera, megjithatë ai, vetë, mund të mos e dijë këtë proçes shtyrjeje. Nëqoftëse praktika e tij kultivon Shpirtin Ndihmës, kjo bëhet nga Shpirti i tij Ndihmës. Praktikuesit në disa praktika duken sikur janë shumë të famshëm. Shumë mjeshtër të mirënjohur qigongu nuk kanë gong sepse gongu i tyre rritet në trupat e Shpirtit Ndihmës. Domethënë, disa njerëz lejohen të bëjnë gjëra të tilla gjatë kursit të tyre të praktikës kultivuese sepse ata vazhdojnë të qëndrojnë në të njejtin nivel. Ata kanë vazhduar të praktikojnë mbi një dekadë apo disa dekada dhe akoma nuk mund të shkojnë përtej këtij niveli. Kështu gjatë gjithë jetës së tyre ata gjithmonë shohin pacientë. Ngaqë ata vazhdojnë të mbeten në atë nivel, atyre u lejohet ta bëjnë këtë gjë. Praktikuesve të Falun Dafës u ndalohet rreptësisht të trajtojnë pacientë. Ju mund t’i lexoni këtë libër një pacienti. Nëqoftëse pacienti e pranon atë, sëmundja mund t’i shërohet. Por rezultati do të ndryshojë në varësi nga sasia e karmës së çdo personi.
Trajtimi në Spital dhe Trajtimi i Qigongut
Le të flasim për lidhjen ndërmjet trajtimit në spital dhe shërimit nëpërmjet qigongut. Disa mjekë të mjekësisë perëndimore nuk e kuptojnë qigongun dhe mund të themi se shumica e tyre janë si këta. Mendimi i tyre është se nëqoftëse qigongu mund të shërojë sëmundje, atëhere pse i duam ne spitalet? “Zëvëndësoni spitalet tona atëhere! Përderisa qigongu juaj mund të shërojë sëmundje me një dorë dhe pa përdorur inxheksione, ilaçe apo spital, a nuk do të ishte mirë sikur ju t’i zëvëndësonit spitalet tona?” Kjo thënie nuk është as racionale dhe as e arësyeshme; disa njerëz nuk e njohin qigongun. Në fakt, shërimi nëpërmjet qigongut nuk mund t’i ngjajë trajtimit të njerëzve të zakonshëm, sepse nuk është një aftësi e njerëzve të zakonshëm—është diçka mbinatyrale. Kështu si mund të lejohet diçka kaq mbinatyrale sa kjo t’i ndërhyjë shoqërisë njerëzore në shkallë kaq të gjërë? Një Buddha është i plotfuqishëm dhe ai mund t’i zhdukë të gjitha sëmundjet e njerëzimit me një të lëvizur të dorës. Pse nuk e bën ai këtë? Përveç kësaj, ka kaq shumë Buddha. Pse nuk e tregojnë ata mëshirën e tyre duke ju shëruar sëmundjet tuaja? Sepse shoqëria njerëzore supozohet të jetë në këtë mënyrë. Lindja, plakja, sëmundja dhe vdekja janë thjesht pjesë të jetës. Ato kanë të gjitha arësye karmike dhe ndodhin për shkak të shpagimit karmik. Ju duhet të paguani borxhet që keni.
Nëqoftëse ju shëroni sëmundjen e dikujt, do të jetë njësoj sikur të kishit shkelur këtë parim, sepse personi do të jetë në gjendje të kryejë vepra të këqija pa paguar për to. Si mund të jetë kjo gjë e mirë? Si individ që praktikon kultivim, kur ju nuk e keni atë aftësi të madhe për të zgjidhur problemin e karmës përfundimisht, juve ju lejohet të trajtoni një pacient në shenjë mëshire. Meqenëse mëshira juaj ka dalë në pah nëpërmjet kultivimit, juve ju lejohet ta bëni këtë. Por nëqoftëse ju mund ta zgjidhni këtë problem me të vërtetë, ajo nuk do të lejohej të bëhej në shkallë të gjërë. Në atë rast, ju do të dëmtonit në mënyrë serioze gjendjen e shoqërisë njerëzore—kjo nuk lejohet. Prandaj, zëvendësimi i spitaleve me qigong nuk do të funksiononte, sepse qigongu është Ligj mbinatyral.
Nëqoftëse spitale qigongu do të lejoheshin të hapeshin në Kinë dhe shumë mjeshtër të mëdhenj qigongu do dilnin të bënin shërime, si mendoni ju se do ishte kjo? Kjo nuk do të lejohej sepse ata të gjithë ruajnë kushtet e shoqërisë njerëzore. Nëqoftëse do të krijoheshin spitale qigongu, klinika qigongu, qendra mjekësore qigongu dhe qendra trajtimi, efikasiteti i shërimit i mjeshtërve qigong do të binte në mënyrë të konsiderueshme dhe rezultatet e trajtimeve nuk do të ishin më të mira. Pse ndodh kjo? Përderisa ata e bëjnë këtë gjë tek njerëzit e zakonshëm, Ligji i tyre duhet të jetë i lartë sa dhe ai i njerëzve të zakonshëm. Ata duhet të qëndrojnë në nivel të njejtë me njerëzit. Efikasiteti i shërimit të tyre duhet të jetë i njejtë me atë të spitalit. Kështu trajtimet e tyre nuk do të funksionojnë mirë dhe atyre do ju duhen disa të ashtuquajtura “sesione terapie” për të shëruar një sëmundje. Ndodh zakonisht kështu.
Me apo pa spitale qigongu, askush nuk mund ta mohojë se qigongu mund të shërojë sëmundje. Qigongu ka qënë popullor prej kaq kohësh. Shumë njerëz me të vërtetë kanë arritur qëllimin e shërimit të sëmundjeve dhe mbajtjes së trupit në formë nëpërmjet praktikës. Nëqoftëse sëmundja ishte shtyrë nga një mjeshtër qigongu apo sidoqë të ishte trajtuar, tashmë sëmundja është zhdukur. Me fjalë të tjera, askush nuk mund ta mohojë se qigongu mund të shërojë sëmundje. Shumica e njerëzve të cilët janë parë nga mjeshtër të qigongut janë ata me sëmundje të vështira e të komplikuara që nuk mund të trajtohen në spitale. Ata shkojnë tek mjeshtrit qigong për të provuar fatin dhe sëmundjet së fundi i janë shëruar. Ata që i shërojnë sëmundjet në spital nuk shkojnë të shohin mjeshtrit qigong. Veçanërisht në fillim, njerëzit të gjithë mendonin kështu. Qigongu pra mund të shërojë sëmundje veçse nuk mund të zbatohet si gjërat e tjera që bëhen në shoqërinë njerëzore. Ndërsa ndërhyrje në shkallë të gjërë nuk lejohen, ndërhyrje në një shkallë të vogël apo mbajtja e saj si një praktikë e kufizuar dhe e qetë është e lejueshme. Por kjo nuk do e shëronte sëmundjen plotësisht—kjo është gjithashtu e sigurtë. Mënyra më e mirë për të shëruar sëmundjet është të praktikosh vetë qigong.
Ka gjithashtu disa mjeshtër qigongu që pretendojnë se spitalet nuk mund të shërojnë sëmundje dhe se efikasiteti i trajtimeve në spitale është i tillë apo i atillë. Çfarë duhet të themi ne në lidhje me këtë çështje? Sigurisht, kjo ka lidhje me arsye nga shumë fusha. Sipas mendimit tim, arsyeja kryesore është se vlerat morale njerëzore kanë arritur një pikë të ulët duke çuar në një shumëllojshmëri sëmundjes të rralla që spitalet nuk i shërojnë dot. As marrja e ilaçeve nuk jep më rezultate. Ka dhe plot ilaçe të rreme. Kjo ndodh nga shkalla e korruptimit të shoqërisë njerëzore. Askush të mos fajësojë të tjerët për këtë sepse të gjithë i kanë shtuar benzinë zjarrit. Për pasojë, të gjithë do të kalojnë shqetësime në praktikën kultivuese.
Disa sëmundje nuk mund të zbulohen në spital, megjithëse njerëzit janë në fakt të sëmurë. Disa njerëz janë diagnostikuar me sëmundje që nuk kanë emra, sepse ato nuk janë parë kurrë më parë. Spitalet i quajnë ato “sëmundje moderne”. A mund të shërojnë spitalet sëmundje? Sigurisht që po. Nëqoftëse spitalet nuk do të mundnin të shëronin sëmundje, pse do të besonin njerëzit në to dhe shkonin për shërim? Spitalet janë akoma të afta për të shëruar sëmundje, por mënyrat e tyre të trajtimit i përkasin nivelit të njerëzve të zakonshëm ndërsa sëmundjet janë mbinaturale. Disa sëmundje janë tepër serioze dhe kështu spitalet kërkojnë trajtim të hershëm nëse dikush e ka këtë sëmundje. Nëqoftëse sëmundja bëhet tepër serioze, spitalet nuk do të kenë shpresa sepse dozat e tepërta të ilaçeve mund ta helmojnë personin. Trajtimet e mjekësisë së sotme janë në të njejtin nivel me shkencën dhe teknologjinë tonë—ato janë të gjitha në nivelin e njerëzve të zakonshëm. Kështu, ato kanë vetëm efikasitet shërimi të tillë. Një çështje që duhet sqaruar është se trajtimet tipike të qigongut dhe trajtimet spitalore vetëm i shtyjnë problemet që janë shkaku themelor i sëmundjeve në gjysmën tjetër të jetës apo për më vonë. Karma nuk zhduket aspak.
Le të flasim për mjekësinë kineze. Mjekësia kineze është shumë e ngjashme me shërimin nëpërmjet qigongut. Në Kinën e lashtë, aftësitë mbinatyrale ishin të zakonshme për pothuajse të gjithë mjekët kinezë, si për shembull ata shkencëtarët e mëdhenj në mjekësi: Sun Simiao, Huatuo, Li Shizhen dhe Bian Que . Ata të gjithë kishin aftësi mbinatyrale që janë dokumentuar në tekste mjekësore. Megjithatë tani këto pjesë të shkëlqyera shpesh kritikohen. Ato që mjekësia kineze trashëgoi prej tyre janë vetëm receta apo eksperienca nga kërkimet. Mjekësia e lashtë kineze ishte shumë e përparuar dhe shkalla e zhvillimit të saj ishte jashtë shkencës së sotme mjekësore. Disa njerëz mund të mendojnë se mjekësia moderne është kaq e avancuar me CT skaner për të ekzaminuar brenda trupit të njeriut dhe me ultratinguj, fotografi e grafi. Megjithëse pajisjet moderne mund të jenë shumë të përparuara, sipas mendimit tim ato përsëri mbeten inferiore ndaj mjekësisë së lashtë kineze.
Huatuo pa një tumorr në trurin e Caocao-s dhe donte t’ja operonte atij. Caocao mendoi se Huotuo donte ta vriste dhe kështu e burgosi Huatuo-n. Si resultat, Huatuo vdiq në burg. Kur sëmundja e Caocao-s u rishfaq, ai e mbajti mend Huatuo-n dhe e kërkoi atë, por Huatuo kishte vdekur tashmë. Me vonë, Caocao vdiq me të vëtetë nga kjo sëmundje. Nga e dinte Huatuo tumorrin? Ai e kish parë atë. Kjo është aftësi mbinatyrale e jona të cilën e kishin të gjithë mjekët e mëdhenj në të kaluarën. Pasi Syri Qiellor hapet, personi mund të shikojë nga një anë, katër anët e trupit të njeriut njëherësh. Personi mund të shikojë prapa, anën e majtë dhe të djathtë nga përpara. Ai mund të shikojë një shtresë pas tjetrës apo shikojë përtej këtij dimensioni shkakun themelor të një sëmundjeje. A munden mjetet moderne mjekësore ta bëjnë këtë? Aspak. Do të duhen dhe një mijë vjet të tjera! CT skaner, ultratingujt dhe grafitë mund të ekzaminojnë brendësinë e trupit njeriut, por pajisja është tepër e kabashme dhe këto gjëra të mëdha nuk janë të lëvisshme; dhe as mund të punojnë ato pa elektricitet. Megjithatë Syri Qiellor mund të shkojë kudo ku shkon njeriu dhe nuk ka nevojë për elektricitet. Si mund të krahasohen këto?
Disa njerëz thonë se sa e jashtëzakonshme ështe mjekësia moderne. Unë do të thoja se mund të mos jetë ashtu sepse barërat e lashta kineze mund të shëronin sëmundje me të vërtetë me t’u përdorur. Ka plot gjëra që nuk janë trashëguar por shumë nuk kanë humbur dhe përdoren akoma nga njerëzit. Kur jepja një klasë në Qiqihar, pashë një person që kishte një banak ambulatori në rrugë dhe shkulte dhëmbë për njerëzit. Mund të tregoje me lehtësi se ky person vinte nga Jugu sepse nuk ishte veshur si verilindor. Ai nuk kthente mbrapsht asnjë që i vinte. Ai do i shkulte dhëmbin kujtdo që vinte dhe kishte atje nje tufë me dhëmbë të shkulura. Qëllimi i tij nuk ishte të shkulte dhembë, por të shiste ilaçin e lëngshëm që kish sjellë. Lëngu ilaçit lëshonte një avull shumë të trashë të verdhë. Ndërsa shkulte një dhëmb, ai hapte shishen e ilaçit dhe e vendoste tek faqja e pacientit drejt vendit ku ishte dhëmbi i keq. Pacientit i kërkohej të thithte tymin e lëngut të verdhë i cili pothuajse nuk harxhohej fare. Shishja e ilaçit do të mbyllej dhe vendosesh mënjanë. Personi pastaj nxirrte një shkop shkrepseje nga xhepi. Ndërsa fliste për ilaçin e tij, ai e shtynte dhëmbin e prishur me shkrepësen dhe ai dilte. Nuk ishte e dhimbshme. Dhëmbi do kishte vetëm disa njolla gjaku por nuk kishte rrjedhje gjaku. Mendojeni pak të gjithë: Një shkop shkrepëseje mund të thyhet nëqoftëse përdoret me forcë, por ai e përdorte të shkulte një dhëmb me fare pak kontakt.
Unë kam thënë se në Kinë ka akoma disa gjëra që i janë kaluar njerëzve të cilat nuk mund të krahasohen me instrumentet e sofistikuara të mjekësisë perëndimore. Le të shohim cili trajtim është më i mirë. Shkopi shkrepëses së tij mund të shkulë një dhëmb. Nëqoftëse një mjek i mjekësisë perëndimore don të shkulë një dhëmb, mjeku së pari do t’i bëjë pacientit një gjilpërë mpirjeje. Inxheksionet janë mjaft të dhimbshme dhe personi duhet të presë derisa të fillojë të veprojë. Pastaj mjeku do të shkulë dhëmbin me një palë pinca. Pas goxha kohe dhe përpjekjesh, nëqoftëse mjeku nuk është i kujdesshëm, rrënja mund të thyhet brenda në nofull. Kështu mjeku do të përdorë çekiç dhe daltë që të gërmojë për ta nxjerrë, gjë që mund ta bëjë pacientin të dridhet nga frika dhe ankthi. Më pas ai do të përdorë një instrument të sofistikuar për të gërryer. Disa njerëz kanë kaq shumë dhimbje nga gërryerja sa ata për pak kërcejnë përpjetë. Dhëmbi do nxjerrë plot gjak dhe pacienti do pështyjë gjak për ca kohë. Trajtimi i kujt thoni ju është më i mirë? I kujt është më i përparuar? Ne nuk duhet të shikojmë vetëm pamjen e veglave, por edhe efektivitetin e tyre. Mjekësia e lashtë kineze ishte shumë e përparuar dhe mjekesia e sotme perëndimore nuk do e arrijë dot dhe për shumë vjet të tjera.
Shkenca e lashtë kineze është e ndryshme nga shkenca e sotme që kemi mësuar nga Perëndimi, sepse mori një drejtim tjetër që solli një situatë të ndryshme. Prandaj, ne nuk mund ta kuptojmë shkencën dhe teknologjinë e lashtë kineze me mënyrën tonë të tanishme të të kuptuarit. Meqenëse shkenca e lashtë kineze përqëndrohej direkt tek trupi i njeriut, jeta dhe universi dhe i studjonte këto subjekte drejtpërdrejt, ajo mori një mënyrë trajtimi të ndryshëm. Në atë kohë, kur nxënësit shkonin në shkollë, ata praktikonin meditimin dhe theksonin mbajtjen e pozicionit të trupit drejt. Kur e kapnin pendën, ata do të rregullonin frymëmarrjen dhe qi-në. Të gjitha profesionet besonin në zbrasjen e mëndjes dhe rregullimin e frymëmarrjes sepse kjo ishte situata në gjithë shoqërinë.
Dikush thotë: “A do kishim makina dhe trena po të kishim ndjekur shkencën e lashtë kineze? A do kishim modernizimin e sotëm?” Unë do të thoja se ju nuk mund të kuptoni kushte të tjera nga perspektiva e këtij ambienti. Duhet të ndodhë një revolucion në të menduarit tuaj. Pa televisorë, njerëzit do t’i kishin ato në ballë dhe do të mund të shikonin çdo gjë që dëshironin. Ata gjithashtu do të kishin aftësi supernormale. Pa trena dhe avionë, njerëzit do të mund të ngriheshin në ajër pa përdorur ashensorë. Kjo do të sillte një situatë të ndryshme zhvillimi shoqëror dhe nuk do të thotë të ishte e kufizuar në këto kufij. Disqet fluturuese të alienëve mund të fluturojnë me një shpejtësi të pa imagjinueshme dhe mund të zmadhohen e zvogëlohen. Ata kanë marrë një metodë alternative tjetër zhvillimi e cila është një mënyrë tjetër shkencore.